Ono što je 1986. godine bila rubrika “Odjeci i reagovanja” u beogradskoj Politici, u kojoj se manipuliralo historijskim činjenicama i proizvodio neprijatelj te mobilisalo protiv tog imaginarnog protivnika, danas je postao dominantan broj medija u Srbiji koji uživo prenose predstave predsjednika Srbije, Aleksandra Vučića. Te predstave naveliko šire laž da su za sve nedaće koje su snašle Srbiju odgovorni drugi – Albanci, Bošnjaci – te uvjeravaju građane Srbije da su oni žrtve međunarodnih i onih zavjera koje imaju za cilj eliminaciju Srbije i njeno brisanje s lica zemlje.
Konstruiranjem takvih stereotipa punih mržnje od strane prvog čovjeka te države, koji se diseminiraju putem većine medija, polažu se emocionalni temelji za izazivanje nasilja nad onima koje vođa targetira. Dok predsjednik Srbije širi najgore dezinformacije i prikazuje ih kao provjereno istinite, mediji njihovim prenošenjem stvaraju situaciju koja nema ništa zajedničko sa realnošću. Ove laži kale revanšizam traumatiziranog gubitnika iz Palate Srbije prema izmišljenim neprijateljima, dok istovremeno potiču mržnju i nasilje prema Drugima kod onih koji se poistovjećuju s tim narativom.
Šta zapravo radi Aleksandar Vučić pretvarajući ogromnu većinu medijskog prostora u Srbiji u “Odjeke i reagovanja” iz perioda 19886-1990 čiji je on jedini autor?
On stvara i osnažuje “kulturu mržnje” nastojeći da ponavljanjem negativnih stereotipa i dezinformacija o Drugima gradi društvo koje će opravdavati nasilje prema označenim neprijateljima. Istovremeno, koristi figuru neprijatelja (Albanaca, Bošnjaka, Zapada) da bi kanalizirao frustracije i strahove populacije, skrećući pažnju s unutrašnjih problema.
Kroz sistematsku upotrebu medija za širenje ideologije i manipulaciju javnim mnjenjem nastoji da laži postanu dio općeprihvaćenog narativa.
