Koliko je (ne)važna rezolucija UN-a o genocidu u BiH najbolje svojim reakcijama pokazuju u Srbiji i Republici Srpskoj. Ne samo njihove prijetnje, protivljenje rezoluciji i (ponovno) pozivanje Rusije u pomoć, nego i zajednička srpsko-ruska ofanziva prema UN za usvajanje rezolucije kojom bi se intervencija NATO-a u Srbiji proglasila kršenjem međunarodnog prava. Nenad Stevandić je u ruskoj Dumi jasno poručio da nije bilo ruskog veta Republika Srpska bi bila uništena, “jer bi je bilo nemoguće braniti s tim prefiskom“. Može li iko zamisliti kako bi izgledala srpsko-ruska ofanziva da oni u rukama imaju presude UN-ovih sudova (kakve ima Sarajevo)? Dok srpski mediji, s obje strane Drine, žestoko reagiraju na samu najavu prijedloga rezolucije o genocidu u BiH, u Sarajevu nema reakcija na Stevandićev govor u Dumi, Vladu RS-a koja priprema tužbe protiv NATO-a, a ni na prijedlog (srpsko-ruske) rezolucije zbog intervencije NATO u Srbiji, nakon stravičnih zločina u BiH i na Kosovu.
Ministarstvo vanjskih poslova Ruske Federacije poslalo je prije nekoliko dana njemačkom ministarstvu diplomatsku notu u kojoj traži da Njemačka opsadu Lenjingrada tokom Drugog svjetskog rata prizna kao genocid, a ne samo kao ratni zločin. Po pisanju njemačkih medija “Rusija insistira na službenom priznanju ovakvih nedjela Trećeg Reicha kao genocid”, pozivajući se na to da je u današnjem Sankt Peterburgu, koji se našao u obruču Wehrmachta i njegovih saveznika 1941-1944, i koja je trajala 900 dana, život izgubilo, prema nekim procjenama, preko 1,1 milijuna stanovnika, dok su bezbrojni civili umrli su od gladi ili se smrznuli.
Piše: Dženana Karup Druško
Znači li to da bi Sarajevo, vodeći se ovakvim zvaničnim stavom Kremlja, moglo zatražiti od Banja Luke (Republike Srpske) i njihovih saveznika iz Beograda (Srbija) da priznaju da je opsada Sarajeva, koja je trajala 1.425 dana, bila, ne ratni zločin (presuđen pred UN-ovim sudom u Haagu), nego genocid u kome je život izgubilo više od 10.000 civila među kojima više od 1.000 djece, dok su građani, koji su svakodnevno bili mete artiljeraca i snajperista, iscrpljivani nestašicom hrane, lijekova, vode, struje, plina… i za to tražiti ratnu odštetu?
Pravda po mjeri Rusije
Dok Rusija od Njemačke zahtjeva “pravdu“ u toku je rusko-srpska ofanziva na Ujedinjene nacije kako bi se intervencija NATO-a u Srbiji rezolucijom proglasila kršenjem međunarodnog prava, a talijanski advokat angažiran je da pokrene tužbe protiv NATO-a zbog vojne intervencije u Bosni i Hercegovini.
Prema zvaničnoj stranici Narodne skupštine Republike Srpske “napravljen je plan da se medicinska dokumentacija sa dokazima obezbijedi preko Ministarstva zdravlja i socijalne zaštite, dok će Ministarstvo pravde sa advokatima omogućiti brzo pokretanje postupka utvrđivanja povrede prava na život. To je potrebno kako bi se sudske tužbe adresirale prema krivcima za bombardovanje, bilo da je riječ o NATO-u ili zemljama njegovim članicama“, izjavio je predsjednik Skupštine Nenad Stevandić nakon sastanka u Vladi RS, koji je održan u oktobru prošle godine, a kome su uz Stevandića i talijanskog advokata prisustvovali ministar pravde RS-a Miloš Bukejlović, ministar zdravlja i socijalne zaštite Alen Šeranić i niški advokat Srđan Aleksić, koji u Srbiji vodi postupke protiv NATO-a.
Po Stevandićevim tvrdnjama “Srpska nema problem sa troškovima finansiranja ovih postupaka“, a pozvao je i “stanovnike Federacije BiH, kojima je ugroženo zdravlje zbog NATO bombardovanja, da se uključe u ovaj proces“. Možda da stanovnici Sarajeva usput tuže i Republiku Srpsku i Srbiju zbog bombardiranja Sarajeva koje je također ugrožavalo zdravlje građana, ili korištenja modificiranih avio-bombi koje su zajednički modificirali inženjeri RS i Srbije? Ne, to nije predmet Stevandićevog interesiranja. Kao ni vlasti u Sarajevu.
Razumljivo je zašto Stevandić aktivno radi na ovome – njegova uloga u ratu u BiH dokumentirana je brojnim dokazima u Haagu, a nedavni snimci su građane podsjetili kako je današnji predsjednik Skupštine, nasljednik Momčila Krajišnika (presuđenog u Haagu), “branio“ i “oslobađao“ tu “Srpsku“. Prepravljanje historije i činjenica, uz ličnu korist za Stevandića ima i opću, jer je u Haagu detaljno dokumentirano i to kako je formirana Republika Srpska i zašto, što ozbiljno udara i na argumente u Daytonu gdje je zvanično priznata Republika Srpska, a garanciju za mirovni sporazum u BiH, svojim potpisima dali i Hrvatska i Srbija, države koje “nisu učestvovale u ratu u BiH“, što će kasnije u Haagu biti demantirano, i na osnovu činjenica presuđeno.
Jasno je zašto Stevandić ozbiljno radi na historijskom revizionizmu, uz podršku “predsjednika“ i “predsjednice“, ali nije jasno zašto vlasti u Sarajevu ništa ne rade da se, bar, suprotstave lažnim narativima i pokušajima prekrajanja historije. Pri čemu imaju više no dovoljno argumenata i to utvrđenih u UN-ovim sudovima u Haagu a ne baziranih na dezinformacijama, manipuliranju i interpretiranju činjenica i lažima.
Novi “strašan udar na Srbe“
Početkom marta mediji u Srbiji objavili su da se “sprema novi strašan udar na Srbe“ i da “Bošnjaci planiraju novu rezoluciju o Srebrenici u Ujedinjenim nacijama“. Po njihovom pisanju (a pozivali su se na nezvanične informacije Večernjih novosti) “bošnjački dio misije Bosne i Hercegovine pri Ujedinjenim nacijama samostalno, bez odluke Predsjedništva BiH, radi na novoj verziji rezolucije o Srebrenici koja bi trebalo da bude predstavljena na sjednici Generalne skupštine UN u aprilu“. Dalje navode da “na osnovu ovog dokumenta, za čije usvajanje lobiraju, 11. jula na dan obeležavanja zločina u Srebrenici, trebalo bi da budu održani skup i prigodna izložba u Njujorku“.
Po pisanju medija u Srbiju “to će biti još jedan pokušaj da se diskredituje Republika Srpska i ponove poznati stavovi o ‘najvećem masakru u Evropi posle Drugog svetskog rata’, zabrani negiranje ‘genocida’…“ Ali navode i da se “dokument priprema u jeku ogromnih pritisaka Zapada na RS i njeno rukovodstvo koji imaju za cilj demontažu Dejtonskog sporazuma i utapanje srpskog entiteta u unitarnu Bosnu i Hercegovinu…“ Istaknuto je i da se to radi kako bi se “Srbima prikačila etiketa genocida“.
Uslijedile su brojne, oštre reakcije.
Dok je Aleksandar Vučić diplomatski komentirao kako čeka da vidi “namere Bošnjaka“ i da će u skladu s tim reagirati, potpredsjednik Vlade i ministar odbrane Srbije Miloš Vučević izjavio je da “nas čeka velika diplomatska bitka nezavisno od toga da li se zaista priprema ta rezolucija. Vi nikada ne možete da se opustite i morate stalno da radite na zaštiti nacionalnog interesa“.
Milorad Dodik je za beogradsku Politiku izjavio da “pričom o novoj rezoluciji o Srebrenici u UN, Bošnjaci rizikuju mnogo“, te da Zlatko Lagumdžija “za takvu rezoluciju lobira samostalno mimo odluke Predsjedništva BiH i Ministarstva spoljnih poslova BiH“, poručujući da “Lagumdžija i njegovi pokrovitelji iz Sarajeva eventualnim pokretanjem usvajanja nove rezolucije o Srebrenici rizikuju cijelu BiH i njen opstanak“. Nenad Stevandić smatra da bi takva rezolucija doprinijela “destabilizaciji BiH“ i da od nje ne bi koristi imali ni Bošnjaci koji se “vraćaju starim metodama i spinovima
